Kaya Lang

Cool ka. Yan ang tingin ko sa ‘yo nang una kitang makita. Yung dating na may kakaiba. Hindi ko maintindihan. Lagi mong hinihila ang aking mga mata. Kung paano ka maglakad, paano ka tumawa. Iniisip kong ikaw yung isang kilala. Yung halakhak na di nakakasawa. Isang taong makulit na akala mo’y hindi maaawat. Nasanay ako. Nasanay sa mga araw na puno ng saya dahil nasa tabi-tabi ka. Nasanay kaya minsa’y nanibago ako.

Bago ka lumabas sa isang pintuan, binayo mo ang kahoy nito. Napatingin ako sa kamao mo na tila hindi naman nasaktan, o nagpapanggap ka lang. Kita kosa iyong mga mata ang galit. Isang damdaming hindi ko inaasahang meron ka pala. Bakit? Sino ba sya na may gawa nyan? Gusto kitang tanungin pero pinigilan ko ang sarili. Saka na ‘pag malamig na ang ulo mo sabi ko.

Hanggang nakalimutan ko nang magtanong. Nalaman ko nalang na isang di natin makasundo ang dahilan. Inisip ko, hindi ka nag-iisa. Hayaan mo na, may kakampi ka naman. Pagkalipas ng ilang buwan, wala na rin yung tao. Ok ka na ulit. Nakita kitang nagniningning na naman ang mga mata. Balik-katuwaan ka na naman. At gaya na naman ako ng dati, nakatingin sa ‘yo at nakangiti. Aliw na aliw ako sa pagmumukha mo. Hindi ko maintindihan.

At dahil sa isang pangyayari, nadiskubre ko kung bakit ako ganito. Na kaya pala gustong-gusto kita. At sa bawat tanong mo, buong loob akong sumasagot. Na lagi akong nag-aabang kung pupuntahan mo ako, kakausapin o tatabihan. Nang makita rin kitang kausap nila habang hilom ng luha ang iyong mga mata, gusto kong nandun din ako sa harapan mo. Makikinig. Aaluin ka. Patatahanin ka. Natural akong ganito sa iba na nakikita kong umiyak pero yun nga, iba ka. Gusto kong maging malapit sa ‘yo. Yung nasasabihan mo sa mga bagay na gumugulo sa utak mo. Nakikisalo sa mga pasanin sa buhay. Kasama sa malulungkot at masasayang parte ng buhay mo.Maisasama sa kabaliwan at kalokohan. At higit sa lahat, hinding-hindi mang-iiwan kahit ano pa man.Gusto kita. Gustung-gusto kita. Kaya lang hinde. Hindi tayo pwede. Pareho tayo. Salamin kita. Naiintindihan ko na.

*********

• a rebellious write – My friends challenged me to pen one like this, so there.

Stranger

A flower leaning against the wall–

That’s what they call

One who never interested anybody

But herself and misery.

I used to be one, too.

I hoped and hoped for you

But tears always shine

And then, they faded with time.

Days and months turned into a year

Each moment covered me with fear

Afraid of being noticed

And be thrown out of peace.

Just when everything was rare

One stranger dared to care

Every frown turned into a smile

Letting me to take another mile.

Am no longer on that wall

Gone into the dancing hall

Rose in his arms

And bloomed with charm.

Blue

Leather jacket

Black nails

Tinted brows and eyelids

Walking straight.

She planted a kiss on her forehead

Adoringly, gathered her in her arms

Listened to her sobs

A soothing pat on her back.

She’s her hero

In curls and rebellious plots

Unconventional, unrequited

To whom she can’t give her love.

the girl in the Rain

We were standing facing each other on a lifeless road. I have a clue on what’s
going to happen. You told me we’ll stop seeing each other. That it’s time to
say goodbye. And you walked away, not minding what I have to say. I called
your name, three times. You didn’t turn back. Slowly, you went your way. I
was there in the open, empty. My mind’s so numb I couldn’t think straight. Was
it real? You left me. I stood still and the truth of the things you said slowly came.
I was alone. Without you. A sudden warm liquid made its way out of my eyes.
My hurting chest wanted to spill more. I did. And it seemed nature sympathized,
water dropped one by one. Then, it rhymed with me. I was the girl crying in the rain.

(image source: pixshark.com)