OH ETO PARA SA MGA BITTER! Lagi kong pinapakinggan si Papa Jack habang naglalakad pauwi. Pasak ang earphones sa magkabilang tenga, ninanamnam ko ang bawat lyrics ng kanta ni Adelle. Nakatungo ako, naiiyak, nasasaktan.
…for me, it isn’t over.
Never mind I’ll find someone like you…
Hindi ko alam kung totoo yan. Para sa isang taong nagbigay ng maraming alaala sa akin sa loob ng isang dekada, malabo pa.
Oo, sampung taon..at bigla akong nawalan ng pag-asa.
His name is Red. First year highschool nung nakilala ko sya. Isang hapon habang humahangos ang lahat pauwi, napulot ko yung ID nya. Sakto namang nakangiti na sya at inaabot ito pagkaangat ko ng ulo ko. Tinandaan ko yung pangalan nya.
Mula noon, inabang-abangan ko na sya. Pag-ibig ng isang musmos ang unti-unting umusbong. The typical young love. O first love na sinasabing hindi namamatay.
Senior lang sya sa akin ng isang taon. So, I became his successor for almost everything in school including topping the class. Hindi naman sya ang dahilan ng pangunguna ko sa klase. Blessing in disguise nalang din kasi lagi ko syang nakikita sa mga student council meetings. President din kasi ako.
Ano nga bang pakiramdam ng susunduin ka o sasabihan sa harapan ng teachers at classmates mo ng isang taong gustong-gusto mong makita? At tutuksuin ka pa. Kilig overload di ba?
JS Prom. Yung ipagppray mo pa na sya ang gawing kapareha mo sa candle and flowers. And I got mine answered. Sya nga. Rehearsals palang, quota na. I always go back to this memory na he had to tell me how to hold hands. Ganito sabi nya, habang iniintertwine ang fingers namin. That was a fond memory. Isa sa mga alaalang nagbigay sa akin ng pag-asa.
Pero may girlfriend sya. And yep, just that. Hindi yun naging dahilan para kalimutan ang pagsintang unti-unting napuno sa puso ko. I played the role of his little sister while we were in highschool. Yung kuya ng kuya, tapos Red nalang pag wala na syang nakaharap.
Kaya nung grumaduate sila, nag-attend ako. Nag-stay ako sa malayo. Nakinig ng speech nya.
At lumuluha. Sobra akong affected na tila ba hindi na kami magkikita.
Nag-senior year ako. Akala ng mga teachers ko, hindi na ako ang Valed kasi raw nawalan ng ningning ang mga mata ko nung last year namin. Alam na alam ko ang dahilan. Sya. Mabuti nga lang, ako pa rin hanggang graduation.
College. May nagbalita lang sa akin na nasa isang school sya. And instead of me going to that school my father told me to, I went there, kung nasaan sya. At sakto na naman, my course was the university’s best program.
Sa limang taon ko sa kolehiyo, nangarap ako. Pinangarap ko sya. Nauso sa akin ang signs. Yung kulay yellow na favorite ko, kulay ng suot nyang damit noong una ko syang natagpuan. Hinanap ko kasi sya sa loob ng unang buwan sa school. Mayroon ding – ibibigay ko yung birthday card para sa kanya pag uulan on that day.
Marami rin akong kalokohan. Tatambay ako sa library, hoping na nandoon sya at pag ako ang nauna, magsstay ako hanggang di sya umaalis at wala akong klase. Good influence pa nga. Tatayo sa isang sulok kung alam kong dadaan sya. Hindi magsasalita, ngingiti o hindi mamamansin. Ako yung klase na hindi mangangausap ng tao na gustong-gusto ko.
Malamang nagtataka sya noon kung bakit nagagawa kong iwasan o takbuhan sya kahit na alam nyang nakita ko na sya. It’s my attitude. Doon nalalaman kung gustong-gusto ko yung tao. Hindi ko sya kayang salubungin sa mata o malamang ay kausapin ng matagal. Somehow, nahahabol nya ako minsan, inaaya sa mga school events. But I can’t, hindi dahil ayaw ko, may klase ako. Naman.
I was someone unpredictable pagdating sa kanya. Until his college graduation came near. Ayun na naman yung pakiramdam na maiiwan na naman ako. Oo nga pala, hindi naman kami. Pero isang bagay na maganda, hindi ako isa sa mga babaeng nagpapalit-palit sa buhay nya nung college.
At kahit na ako lang ang nagmamahal, masakit parin.
Nag-attend ako ng graduation nya without him knowing. Parang nung highschool lang. Ang pinagkaiba lang, I knew this will eventually come at ngayon, malulungkot nalang ako at hindi na iiyak. And after that, normal nalang ulit ang buhay.
Yun ang alam ko. One afternoon, nilapitan ako ng classmate kong may alam. He stayed to teach. Sabi ko, nakakataranta. Paano nga ba kung maging estudyante nya ako sa isang subject? I really wished na hindi. Ang hirap kaya.
Same day, kabang-kaba akong pumanhik sa stairs papuntang library. Kasi naman, sya ang kasalubong ko. At sya lang, walang ibang tao on that corridor. I barely stood on my feet. Ngiti ng konti. Hindi ko maalala yung tanong nya. Basta sagot ko, oo. Natutulala parin kahit ang tagal-tagal na naming magkakilala.
Yun ang huling taon ko sa college and I was thinking like, sinasamahan nya ako. Ok na rin kaysa dati. Inspiration lingers in school, sapat na para pumasok araw-araw.
Nag-New Year and ramdam ko na yung pag-alis namin sa school. Sabi ko, ako naman ang mang-iiwan. Wala yatang pinagkaiba ang maiiwan sa mang-iiwan. Parehong malungkot. At may isang gabi, nakatambay kami ng mga barkada ko. Nakita ko syang parating at tiningnan ko lang sya. Napatingin din sya sa akin. Habang papalapit sya, iniisip ko na kakausapin nya ako o kami. Mali ako, nilampasan nya lang kami. Walang kahit ano. Dala ng pagkapahiya, nauna na akong naglakad pauwi. Tinawag ako ng mga kaibigan ko pero hindi ko nilingon. Habang daan, umiiyak na ako. Inakala tuloy nila na may nagawa silang hindi ko nagustuhan.
May isa pang pagkakataon, linggo bago ang pagtatapos namin. While waiting sa prof namin, tumambay kami ng classmate ko sa isang kiosk. So there, parating na naman sya. Di parin ako natuto, tinitigan ko parin sya. This time, hindi na sya nakatingin. Titig na titig ako habang naglalaglagan ang mga luha ko. Yun yung pakiramdam ng magmahal mula sa malayo.
Graduation came. Inasahan ko syang nandun kasi kasabay namin sa ceremony ang college na pinagtuturuan nya. Pero wala sya. Ang daya sabi ko. For the last time na nga lang. And again, reality bites. Hindi nga kami. Inexpect ko pa na nandun sya. Iniyakan ko na naman yun.
I was also a social media stalker. Chinicheck yung account nya every now and then. Enough info lang, hindi naman ako adik. Until, one time, I saw a post on his wall. HAPPY FATHER’S DAY! At bakit? Sa isip ko. Nacurious ako. May girlfriend sya pero ano naman. Nagsettle ako sa idea na, ako rin naman binabati ng happy mother’s day. Para ipaabot sa nanay ko. So, malamang, ganun din.
Umalis ako ng school na hindi naka-move on o mas magandang sabihin na, may pag-asa parin.
First love, hindi nga namamatay di ba? Sineryoso ko ang board exams, hoping na makakabalik ako pagkatapos nito. Na mababalikan ko sya.
Still, binati ko parin sya nung birthday nya.
Walang sagot. Hindi gaya noon na sumasagot sya. Naalala ko nga yung usapan namin one time na, kinumusta nya ako, kung ok ba ako sa buhay ko at sana daw ay ok talaga. I told him, kuntento ako pero syempre, may mga pagsubok parin. Sabi nya, I should already be getting someone who could help me forever. Ang sagot ko? Later. And he told me to study hard and there went the night. It died. Should I be given other chance, sana sinabi kong sya nalang sana but late, wala na.
One month before the exams, naka-chat ko yung highschool bestfriend nya. And one news just shattered me, ANG CUTE NG ANAK NYA. Hindi ko sya nasagot agad. MASAKIT BA? He added. Oo, sabi ko. Bakit nga ba hindi? Sya yung kaisa-isang minahal ko at naging inspirasyon sa mga pagkakataong nawawalan ako ng pag-asa at gana sa pag-aaral. Good influence. Nasabi ko bang top student sya sa larangan nya? Oo, kaya nga sa abot ng aking makakaya, ipinasa ko lahat ng subjects ko. Kahit nasa bingit pa yan ng papasa at hindi, sige parin ako. And I did. Gusto ko na balang araw, pag nagkita kami ulit, wala syang masabi sa akin. Confident akong haharap sa kanya.
Pero yun, just those words. Parang nakalas lahat ng nakakabit sa aking pangarap. Yung sana, sya. May phobia ako sa paglabas ng mag-isa pero nung araw na yun, nagawa kong lumabas ng mag-isa. Nagpaikot-ikot kung saan – saan. Pilit na iwinala ang pagiging heartbroken.
Hinarap ko parin naman ang buhay ko. Nalaman ko rin na tinatanong nya ako sa mga kaibigan ko. Even asked if may boyfriend na ako. Napaisip ako, bakit? Pero nanatili lang iyong tanong hanggang ngayon.
Lagpas isang dekada na, pero masasabi kong wala paring nakapantay sa kanya. Totoong it isn’t over, pero it wasn’t never mind I’ll find someone like him. Lahat ng tao unique, so malamang hindi nga totoo. Sana lang sa paglipas pa ng panahon, kung first love never dies, sana it will become lesser para naman, may maiabante pa akong mas malaking pagmamahal na karapat-dapat sa kung sino man ang parating at mananatili sa tabi ko ng panghabambuhay.
– – RJP08.15.2013
RoMa Pi 